Rozdział I

"Jakby tylko gdzie indziej burzyły się morza

i rozrywały brzegi horyzontów(...)"

Wisława Szymborska, Chwila

KAIRA

Dopiero zaczęło świtać, ale ja już byłam na nogach. Poranek to tak naprawdę jedyny czas, który całkowicie mogłam poświęcić tylko sobie. Owszem, wieczory miałam wolne, ale wtedy zazwyczaj byłam tak zmęczona, że nie wstawałam z łóżka aż do następnego dnia.

Szłam powoli po schodach, starając się, aby nikt mnie nie usłyszał. Nie powinnam wychodzić. Ale i tak robiłam to prawie każdego dnia, bo nie mogłam wytrzymać w zimnych murach zamku. Zewsząd otaczały mnie gołe piaskowe ściany, z rzadka czymkolwiek ozdobione. Sonneranie wielbili czyste i harmonijne formy, więc jeśli coś gdziekolwiek powiesili, musiało to być smukłe, symetryczne i jasne. Dlatego chyba nigdzie nie było żadnego obrazu, dominowały za to lejące materiały, różnego rodzaju ceramika i symbole wyryte w piaskowcu. Na podłodze układano płaskie geometryczne mozaiki. W pokojach, które odwiedzałam, materiały były proste, eleganckie, a meble trzymały się na cienkich, czasem zakrzywionych lub skręconych nóżkach. Jeśli ktoś zdecydował się na półkę, musiała zostać zasłonięta, aby jej zawartość nie psuła harmonii pomieszczenia.

Cóż, od zawartości mojej szafy dostaliby zawrotów głowy.

Wyglądałam przez okna (to jest dziury w murze) na idealnie zadbany ogród. Wyblakła, zielona trawa została równo przystrzyżona i pod żadnym pozorem nie wolno było po niej chodzić. Przemieszczałam się zawsze ścieżkami, woląc nie poznawać konsekwencji łamania zakazów w zamku. A ścieżek było mnóstwo. Od głównej alei, otoczonej krzewami specjalnej odmiany azalii, odchodziły zawsze po dwie, idealnie symetryczne uklepane dróżki. Lubiłam ten ogród, mimo że brakowało mu naturalności. Wszystko zostało ukształtowane przez człowieka, aby stworzyć harmonijną całość.

Nareszcie dotarłam do łuku prowadzącego na zewnątrz. W zamku było mało drzwi - jedynie wejściowe i te prowadzące do sypialni. Wybiegłam na zewnątrz, wdychając głęboko jeszcze rześkie powietrze.

Ścisnęłam mocniej zawiniątko, które ukrywałam pod narzutką i weszłam do labiryntu z perfekcyjnie przyciętych bladoróżowych krzewów, na których kwitły malutkie białe kwiatki o kilkudziesięciu płatkach. Krzewy były wyższe ode mnie i na początku, gdy się wchodziło do labiryntu, sprawiał wrażenie tajemniczego i groźnego, lecz zamiłowanie do symetrii sprawiło, że łatwo dało się go przejść. Na środku stała altanka na bazie ośmiokąta, otoczona kolumienkami. Tam właśnie zmierzałam, aby odpocząć przed wymagającym dniem.

Ale już ktoś tam był.

Nie zdążyłam nawet przejść połowy labiryntu, gdy usłyszałam ich głosy. Rozpoznałam jeden, który należał do Drianny, siostrzenicy ezeola* Sonnery.

- Co masz na myśli, mówiąc, że to już nie jest problemem?

Zmarszczyłam brwi. Nikt tutaj nie wstawał przed dziesiątą. Kto był tak ważną osobą, dla której Drianna tak się poświęciła?

- Pani, wszystko załatwione. Pozbyliśmy się już wszystkich - odparł jej tubalny głos i od razu wyobraziłam sobie tęgiego, niskiego osobnika.

Ale nikt z południa tak nie wyglądał. I nikt z południa nie miał takiego głosu. Coś stanęło mi w gardle i z trudem mogłam oddychać.

- Dobrze, załóżmy, że ci wierzę, choć wcale tak nie jest. - Drianna mówiła zimnym tonem, takim, który przyprawił mnie o dreszcz. A może było to wciąż chłodne, poranne powietrze? - To i tak nie zmienia faktu, że mogli przekazać coś dalej.

- Wszystko przeszukane, droga pani. Wszyscy przesłuchani. I zlikwidowani.

- Na dziesięć piekieł, nie rozumiesz, że mogli wcześniej coś wynieść? – wściekła się rosanhia*.

- Rozumiem, pani. Staramy się wytępić wszystkich. Ale czy nie ważniejsze jest to, aby nikt nic więcej nie wyniósł?

Tak bałam się tego człowieka w tym momencie. Słowo „wytępić” wywołało u mnie falę mdłości.

Na chwilę zapadło milczenie, ale dało się dosłyszeć jakiś szmer. Może coś jej podał?... Albo po prostu bawiła się długą suknią. Drianna lubiła sztywne materiały, które wydawały podobne odgłosy.

Myślałam, że to zakończyło ich rozmowę i zaczęłam się odwracać, jednak przypadkiem trąciłam ramię o krzew i zamarłam. Jednak nic nie usłyszeli, albo uznali to za normalne, bo znów zaczęli rozmawiać:

- Proszę, następnym razem dostarczaj list bezpośrednio mnie, a nie moim służkom. Nie zauważyłam śladów otwarcia, ale jestem pewna, że chodziło im coś po głowie.

- Tak, pani. Chciałbym jeszcze jednak, zanim pani odejdzie, zapytać się o coś ważnego...

Oddaliłam się stamtąd jak najszybciej na hasło "odejdzie". Szybciej zabiło mi serce. Musiałam stamtąd zniknąć, zanim ktokolwiek mnie zauważy.

EMEN

Po całodziennej podróży zatrzymałem się w zajeździe tuż za stolicą. Nie chciałem nocować w mieście ze na uwagę, jaką mógłbym na siebie ściągnąć. Nie byłem chłopem z północy, byłem synem doradcy ezeola Khoid.

Nieśmiały chłopiec zabrał mojego konia do stajni i chociaż nie wyglądał na oszusta, odprowadziłem go wzrokiem, zanim wszedłem do gospody. Widziałem, z jakim namaszczeniem prowadzi Eliacha do oddzielnego boksu i jak starannie go domyka. Uniosłem kącik ust. Przynajmniej ktoś tutaj miał szacunek do zwierząt.

Słońce już zaszło. Tutaj nie oznaczało to wcale spadku temperatury, a jedynie wzmożony wiatr w kierunku morza. Zawsze zaskakujące wydawało mi się to, jak klimat może różnić się tak bardzo w miastach oddalonych tylko jednym dniem podróży. Niestety, nie znałem odpowiedzi. Zakładałem, że tak został skonstruowany mój świat.

Gospoda nie wyglądała zachęcająco, lecz Eliach zmęczył się na tyle, że wolałem już nie szukać innej. Drewniana, powiększona chałupa, która zdawała się chwiać na wietrze, miała powybijane szyby w oknach zabitych dechami. Wyblakły znak w języku dhexei głosił, iż znaleźć tu można "elegancką prycz", jadło i alkohol. Co do tej eleganckiej pryczy nie byłem taki pewien. Ale alkohol! Tak, potrzebowałem alkoholu.

Gdy otworzyłem drzwi, ze środka buchnęło ciepło i od razu dobiegły mnie głosy ożywionej rozmowy. Pomieszczenie było bogato oświetlone lampami (nie tak wiecznego) "ognia wiecznego", porozwieszanymi i poustawianymi gdzie się tylko dało. Podszedłem do baru, bo tak naprawdę tylko tam było miejsce, które mogło mi zaoferować pewną prywatność. Usadowiłem się obok jakiegoś starca w pelerynie podróżnej i zamówiłem pombę oraz specjał dnia, nie kłopocząc się, żeby sprawdzić, co to.

- Inhan przyjezdny, co? Od razu widać. Północ, ha? – odezwał się barman powszechnym ze śmiesznym, przypominającym beczenie kozy akcentem.

Chociaż mieszkańcy Dhex, jako centrum Pennanu, mówili niezwykle elegancko i ich nosowe głosy w niczym nie przypominały kóz bądź baranów (cóż, w większości), to ci spoza muru brzmieli właśnie tak, jak ten barman. Byli za to jednymi z najmilszych ludzi, jakich poznałem i od razu uśmiechnąłem się szeroko.

- Ano, północ – odparłem. – Hanhan nalewa tę pombę czy mam sam wejść za bar?

- Się inhan nie krępuje. Ale uważa! Właściciela podobna łatwo obrazić.

Zaśmiał się gromko i serdecznie.  

- Zawsze miło gościć kogoś z północy. Wiecie, jak się bawić – mrugnął i podszedł do jednej z beczek.

- Dlatego też lubimy przyjeżdżać do stolicy – odparłem, choć wcale bawić się tu nie zamierzałem.

Właściciel postawił mi kufel pomby tuż przed nosem. Unosił się z niego aromat pomarańczy, dyni czerwonej i limy, zmieszanych w drażniących nozdrza oparach alkoholu. Upiłem łyk. Napój był orzeźwiający, idealny po długiej podróży. Usadowiłem się wygodniej na stołku.

Przez całą rozmowę z właścicielem czułem na sobie wzrok starca obok mnie i teraz też tak było. Zerknąłem na niego. Jego peleryna na pierwszy rzut oka wyglądała na skromną, lecz mnie nie oszukała – mój wuj sprowadzał wszelkie sukna dla ezeola i ezael Khoid. Znałem każdy rodzaj. A ten materiał był cholernie drogi. Wschodni. Włókna shilaen.

- Patrzysz się na moją pelerynę – stwierdził spokojnym tonem starzec.

Podniosłem wzrok na jego twarz, nie ukrywając zdziwienia tym, że to zauważył. I tym, że zwrócił się do mnie bezpośrednio. Bez żadnego „inhana”, który był tytułem grzecznościowym dla młodych mężczyzn.

- Tak – potwierdziłem. – Wspaniały materiał. Szlachetny.

Tym razem starzec uniósł brwi, co spowodowało utworzenie się wielu fałd na jego i tak już poharatanym czole. Biała broda ruszała się z każdym jego słowem.

- Nie wiedziałem, że na północy doceniają szlachetność sukna.

- Mój wuj sprowadzał materiały do miasta – wyjaśniłem krótko. Nie lubiłem zawiłych wypowiedzi.

- Co więc, zakładam, tak dobrze usytuowany chłopiec robi w stolicy? – zapytał, nie ukrywając ciekawości.

Nie zamierzałem jej zaspokoić. Właśnie nadchodził parujący półmisek jedzenia, które zamówiłem.

- To akurat moja sprawa – rzuciłem szorstko.

- Oczywiście – mruknął stary.

Czułem jakiś szacunek do tego człowieka, który nie mógł być oparty na niczym innym, jak jego wyglądzie i sposobie wypowiadania się. A wyglądał i mówił, jakby przeżył zbyt wiele w swoim życiu. Zbyt wiele nawet jak na warunki Pennan, a zwłaszcza jak na kogoś, kogo stać na taką pelerynę.

Nie odezwałem się ani słowem, przełykając powoli małe kawałki potrawy. Mieszanki przypraw, jakich używali ludzie ze stolicy były, według mnie, niebezpieczne dla życia człowieka i ograniczałem je do minimum, żeby później nie siedzieć w wychodku, zwracając zawartość żołądka tą czy inną stroną.

- Nie idzie ci – skomentował starzec tym samym swobodnym tonem, jakbym był jego przyjacielem, a nie obcym człowiekiem.

- Cóż, chociaż napoje mają przepyszne, to w przypadku obiadów zasada „wrzućmy wszystko co mamy w spiżarni” jakoś się nie sprawdza – wyjaśniłem sceptycznym tonem.

- Trzeba się przyzwyczaić, ale i tak się z tobą zgodzę. Inne miasta zdecydowanie powinny odciąć im dostęp do swoich przypraw – powiedział ze śmiechem starzec.

Na chwilę zapadła cisza i chociaż ją lubiłem, tym razem musiałem ją przerwać.

- Co posiadacz takiej peleryny robi w takim miejscu? – spytałem, bez owijania w bawełnę.

Stary zastanowił się przez chwilę.

- Może zawrzemy umowę, co? Mogę ci odpowiedzieć na to pytanie, jeśli ty odpowiesz na moje. Jak się nazywasz i gdzie jedziesz?

W duszy westchnąłem, niezadowolony, ale moja ciekawość zwyciężyła.

- Nazywam się Emen Althenn. Jadę na południe, do brata.

- Cohela?

Zmarszczyłem brwi.

- Zna go hanhan?

- Pomagałem mu kiedyś w pewnej sprawie. Wiesz, to nawet dobrze się składa, Emenie z Khoid. Możesz przekazać ode mnie wiadomość bratu. Powiedz mu, że spotkałeś Querynna. Będzie wiedział, o kogo chodzi. I powiedz mu, żeby przestał szukać, bo to może być niebezpieczne.

Nie zamierzałem pytać, o co chodziło. Wyczytałem z miny Querynna, że nic mi więcej nie powie. Upiłem jeszcze jeden łyk pomby, która była lekarstwem na moją duszę. Musiałem koniecznie kupić kilka butelek.

W tym czasie starzec wstał od baru i bez słowa zostawił mnie samego.

~*~

Nazajutrz o wschodzie słońca osiodłałem konia i wyruszyłem dalej, wiedząc, że czeka mnie kolejny dzień jazdy w pełnym słońcu. Wyposażyłem się w kilka butelek tutejszego trunku, żeby łatwiej było mi przetrwać podróż.

Do bram Sonnery dotarłem już w nocy. Byłem tu pierwszy raz, ale dzięki listom Cohela czułem, jakbym mieszkał tu od dawna. Mój brat nie szczędził szczegółów. Zawsze używał bzdurnego, kwiecistego języka i może dlatego wyprowadził się z północy. Nie pasował tam. I wmawiał mi, że ja również tam nie pasuję.

Miasto wciąż było oświetlone, co wydało mi się dziwne, bo w Khoid światła gasły godzinę po zachodzie słońca. Ale tutaj lasy nie znajdowały się w obrębie muru, a daleko poza nim. Wokół widziałem tylko niską roślinność.

Podjechałem do bramy. Mur Sonnery wyglądał zupełnie inaczej, niż u nas. Zbudowany został z piaskowca, a nie z szarego kamienia. Nie był też tak gruby, lecz dużo cieńszy i wyższy. Na górze umieszczono ostre rzeźby. Jakby ktoś mógł się tam wspiąć, pomyślałem.

Nawet nie zauważyłem, skąd podszedł do mnie strażnik. Światło padało zza jego pleców, więc trudno było dostrzec mi jego rysy, lecz byłem pewien, że wygląda jak typowy południowiec. Jedynie jasne, prawie białe włosy świeciły w ciemności.

- Nazwisko – rzucił wysokim, śpiewnym głosem.

Zlustrowałem spojrzeniem jego oficjalny ubiór: koszulę, spodnie i ciemny płaszcz z mnóstwem srebrnych przypinek, oczywiście ułożonych symetrycznie. Błyszczały nawet w ciemności. Byłem pełen podziwu.

- Althenn. Uprzedzając następne pytanie, przyjeżdżam do brata – powiedziałem wyniosłym tonem.

Strażnik skinął głową i, ku mojemu zdziwieniu, dał znak, aby otworzono bramę. Tutaj również była ona wykonana z kutego żelaza, jednak pomalowano ją na złoto.

Wjechałem do miasta.

W domu uczyłem się na pamięć mapki przesłanej mi przez Cohela. Teraz bez trudu odnalazłem odpowiednią aleję. Mój brat mieszkał na obrzeżach, bardzo blisko muru. Jak pisał, nie chciał mieszać się w sprawy zamku ani centrum. To tam mieszkali najbogatsi i najbardziej skorumpowani ludzie.

Chociaż moim zdaniem biedniejsi byli nawet bardziej skorumpowani.

Dom Cohela stał przy małej uliczce wyłożonej brukiem w piaskowym kolorze. Był to mały dworek z kamienia o płaskim dachu, ozdobionym rzeźbami. Otaczał go mały ogródek i niski murek. Zauważyłem, że nie używa się tutaj drewna do budowy domów.

Okolica wydawała się cicha i spokojna. Większość świateł została wygaszona, jedynie w nielicznych domostwach jeszcze można było dostrzec płomienie świecy w oknach. Zsiadłem z Eliacha i podprowadziłem go do murku. Nie bałem się, że ucieknie. Był najposłuszniejszym koniem, jakiego spotkałem. Zostawiłem go i wszedłem na schodki prowadzące do drzwi.

Już gdy przyglądałem się sylwetce domu, coś mnie zaniepokoiło. Teraz, stojąc na małym ganku, to wrażenie się spotęgowało. Trawnik nie był zadbany, a część krzaków nie została przycięta, co było wymogiem w Sonnerze. Nie podobało mi się to.

Walnąłem pięścią w drzwi trzy razy i czekałem. Nikt się nie odezwał, więc bez zastanowienia otworzyłem je.

Wnętrze tonęło w mroku. Wszystkie okna były zasłonięte. Jedynie łagodne światło sączyło się z wejścia i tylko dzięki temu dostrzegłem kontur mebli.

Przewróconych mebli, pomiędzy którymi walały się setki papierów i bibelotów.

__________________________________

* Myślę, że to dobry moment, żeby wyjaśnić strukturę w Pennanie. Ten przypis znajdzie się również w zakładce „O opowiadaniu”, więc będzie można tam zajrzeć, jak się o czymś zapomni J

Arem – zarządca Dhex, sprawuje władzę nad wszystkimi ezeolami.

Ezeol – zarządca, władca miasta, odpowiednik księcia. Podlegają mu także pobliskie miasteczka, wsie i posiadłości; żeński odpowiednik to ezael.

Rosan – członek rodziny ezeola lub odpowiednik szlachcica. Tytuł dziedziczny, może być też nadawany przez władcę miasta; żeński odpowiednik to rosanhia.

Ler – mieszczanin; żeńska forma – lera.

Oppis – mieszkaniec wsi, chłop; żeńska forma – oppia.

Zdecydowałam się na nowe nazwy funkcji i zwrotów. Oczywiście, teoretycznie mogłabym je „tłumaczyć” i używać słowa „pan” zamiast „inhan” lub „hanhan”, lecz stwierdziłam, że to pomoże w kreowaniu innego świata i części języka powszechnego.

Rozdział wyszedł mi chyba dość długi. Po raz pierwszy pojawia się Kaira i wierzcie mi, wkrótce będzie miała więcej do powiedzenia. Na razie chciałam tylko wprowadzić do opowiadania jej postać i nieco przybliżyć Sonnerę z jej punktu widzenia.

Nie jestem do końca zadowolona z końcówki, ale nigdy nie byłam mistrzem budowania napięcia (no cóż poradzić :p).

Chcę też podziękować za wszystkie miłe komentarze pod prologiem. Bardzo się cieszę, że udało mi się Was zainteresować! Mam nadzieję, że nie zawiedliście się tym rozdziałem. Nie był już tak mroczny, ale to może dlatego, że Emen wreszcie opuścił północ, która epatuje takim nastrojem… Kto wie? ;)